Inwokacja w systemie Magii Chaosu odnosi się do techniki polegającej na celowym, wewnętrznym zjednoczeniu świadomości magusa z wybranym bytem, siłą, archetypem lub ideą, w stanie zmienionej świadomości zwanym gnozą, w celu osiągnięcia transformacji lub konkretnych rezultatów. Jest to proces „przywołania do wewnątrz”, odmienny od ewokacji.

Oto główne aspekty inwokacji w Magii Chaosu, które omówimy:

• Definicja: Wewnętrzna integracja z bytem/siłą.
• Cel: Transformacja, zdobycie cech, wiedzy, mocy, inspiracji.
• Kontrast: Wyraźne rozróżnienie między inwokacją a ewokacją.

Definicja inwokacji w Magii Chaosu

Inwokacja w Magii Chaosu oznacza świadome zaproszenie wybranej siły, koncepcji lub postrzeganej istoty (bóstwa, ducha, archetypu) do własnej psychiki i ciała, aby czasowo się z nią zidentyfikować lub pozwolić jej działać poprzez siebie. Jest to proces internalizacji – w przeciwieństwie do ewokacji, która dąży do manifestacji bytu na zewnątrz. W praktyce oznacza to często odczuwanie cech, myśli, emocji, a nawet fizycznych odczuć kojarzonych z inwokowaną siłą. Magia Chaosu, ze swoim pragmatyzmem, podchodzi do tego elastycznie – nie narzuca jednej prawdziwej natury inwokowanych bytów, traktując je jako potencjalnie użyteczne konstrukty lub siły, niezależnie od ich ontologicznego statusu. Najważniejsze jest doświadczenie i wynik.

Cele i zastosowania inwokacji

Adepci Magii Chaosu stosują inwokację w bardzo konkretnych celach, rzadko dla samej tylko ceremonii. Głównym motywem jest transformacja lub uzyskanie dostępu do określonych zasobów. Można inwokować:

• Aby posiąść dane cechy: Na przykład inwokacja Marsa lub Aresa w celu wzbudzenia odwagi i determinacji przed trudnym zadaniem; inwokacja Thota lub Hermesa dla zwiększenia zdolności komunikacyjnych lub intelektualnych.
• Aby uzyskać wiedzę lub inspirację: Inwokacja muz dla twórczego natchnienia; inwokacja bóstwa związanego z wiedzą tajemną w celu uzyskania wglądów.
• Aby doświadczyć określonych stanów świadomości: Inwokacja Dionizosa dla doświadczenia ekstatycznego uniesienia; inwokacja bóstw chtonicznych dla eksploracji aspektów cienia.
• W celach terapeutycznych: Praca z archetypami w celu integracji nieświadomych treści (np. inwokacja Kali do konfrontacji z aspektem niszczycielskim).
• jako katalizator innych działań magijnych: Inwokacja odpowiedniej siły może wspomóc inny zabieg magijny.

Celem jest zawsze widoczna zmiana w psychice magusa, osiągnięta poprzez czasowe „stanie się” czymś innym (opętanie).

Gnoza w inwokacji

Proces inwokacji w Magii Chaosu, choć elastyczny, zazwyczaj obejmuje kilka etapów, a centralnym elementem jest osiągnięcie gnozy. Gnoza to stan zmienionej świadomości, w którym normalne, racjonalne myślenie zostaje zawieszone, co pozwala na bezpośredni dostęp do podświadomości i ominięcie cenzora psychicznego, który normalnie filtruje doświadczenia.

Typowy przebieg może wyglądać następująco:

1. Określenie celu i wybór bytu: Jasne zdefiniowanie, co chce się osiągnąć i wybór odpowiedniej siły/bytu (np. symbolu, bóstwa, archetypu).
2. Przygotowanie: Stworzenie odpowiedniej atmosfery (ołtarz, kadzidła, muzyka), przygotowanie symboli, sigili lub mantr związanych z bytem. Czasem obejmuje to okres studiowania mitów czy cech danego bytu.
3. Osiągnięcie gnozy: Wykorzystanie technik gnostycznych – mogą to być metody inhibitujące (głęboka medytacja, deprywacja sensoryczna) lub pobudzające (intensywny taniec, bębnienie, śpiew, hiperwentylacja, przeciążenie sensoryczne, emocjonalne lub seksualne). Wybór metody zależy od preferencji praktyka i natury inwokowanej siły.
4. Akt inwokacji: W szczytowym momencie gnozy, mag aktywnie „wciąga” lub zaprasza byt/koncept do siebie, używając wizualizacji, mantr, afirmacji lub symbolicznego gestu. Następuje identyfikacja z przyzwanym bytem.
5. Działanie w stanie inwokacji: Wykorzystanie aktu do zamierzonego celu magijnego (np. naładowanie sigila, wypowiedzenie zaklęcia, uzyskanie wglądu, wykonanie zadania wymagającego cech bytu).
6. Zakończenie i banishing: Wyjście ze stanu gnozy i inwokacji. Świadome oddzielenie się od bytu i powrót do normalnej świadomości, często wspomagane rytuałem odpędzającym (np. Rytuał Odpędzający Pentagramu, śmiech, proste fizyczne czynności). Negacja tego kroku może prowadzić do trwałych zmian w osobowości.

Gnoza jest tu podstawą, ponieważ pozwala na zawieszenie niewiary i pełne, choć tymczasowe, przyjęcie tożsamości lub energii inwokowanego bytu.

Paradygmat psychologiczny

Z perspektywy psychologicznej, inwokacja jest interpretowana jako zaawansowana technika pracy z własną psychiką. Bóstwa, duchy czy archetypy są tu rozumiane nie jako zewnętrzne byty, lecz jako:

• Kompleksy psychologiczne: Skupiska energii psychicznej w nieświadomości.
• Archetypy: Uniwersalne wzorce zachowań i obrazów ze zbiorowej nieświadomości (w ujęciu Carla Gustava Junga).
• Sub-osobowości: Różne aspekty własnej tożsamości.
• „Potencjały„: Ukryte zdolności lub cechy osobowości.

Inwokacja staje się formą psychodramy lub metody aktorskiej, gdzie adept świadomie wciela się w dany archetyp, aby aktywować odpowiadające mu zasoby psychiczne. Peter J. Carroll, jeden z pionierów Magii Chaosu, opisywał to jako sposób na dostęp do atawizmów – pierwotnych instynktów i możliwości ukrytych w ludzkim mózgu. Celem jest przeprogramowanie własnych przekonań, aktywacja uśpionych części jaźni, integracja cienia lub po prostu uzyskanie dostępu do stanu umysłu potrzebnego do wykonania zadania. Jest to narzędzie samopoznania i rozwoju osobistego.

Paradygmat energetyczny

W modelu energetycznym, wszechświat i istoty w nim są postrzegane jako manifestacje różnych form i częstotliwości energii. Inwokacja jest tu procesem dostrojenia własnego pola energetycznego (aury, systemu czakr) do wibracji określonej siły lub bytu, a następnie absorpcji tej energii.

• Byty jako skupiska energii: Bóstwa czy duchy są rozumiane jako pseudo-inteligentne formy energii o specyficznych właściwościach.
• Rezonans: Praktyk, poprzez rytuał i skupienie, wchodzi w rezonans z wybraną energią.
• Asymilacja: Energia ta jest „ściągana” do systemu adepta, co prowadzi do odczuwalnych zmian – wzrostu witalności, zmiany nastroju, pojawienia się określonych impulsów czy zdolności.

Celem jest naładowanie się pożądaną jakością energetyczną (np. energią Jowisza dla ekspansji i szczęścia) lub wykorzystanie tej energii do wpłynięcia na otoczenie. Rytuał staje się narzędziem do świadomego kształtowania i kierowania przepływami subtelnych energii.

Paradygmat spirytualny

Paradygmat duchowy (spirytualistyczny) przyjmuje, że inwokowane byty są realnymi, niezależnymi istotami posiadającymi własną świadomość, wolę i egzystencję poza umysłem praktyka. Mogą to być bóstwa z tradycyjnych panteonów, duchy natury, anioły, demony, czy inne formy inteligencji niefizycznej.

• Komunikacja i współpraca: Inwokacja jest tu aktem nawiązania bezpośredniego kontaktu i zaproszenia bytu do wejścia w relację, często poprzez czasowe użyczenie mu ciała lub świadomości (kontrolowane opętanie).
• Cel: Uzyskanie wiedzy od bytu, jego pomocy, doświadczenie jego natury, przewodnictwo duchowe.
• Wiara jako narzędzie: W Magii Chaosu, nawet przyjmując ten paradygmat, robi się to często z założeniem „wiary jako narzędzia” – jeśli wiara w realność bytu przynosi rezultaty, jest ona użyteczna w danym kontekście. Debata na temat obiektywnej realności tych bytów jest drugorzędna wobec skuteczności techniki.

Ten model wymaga często większej ostrożności, gdyż zakłada interakcję z potencjalnie potężnymi i niezależnymi siłami.

Paradygmat informacyjny

„Najnowszy” z popularnych modeli interpretacyjnych postrzega rzeczywistość jako system informacyjny (technomancja, cybermagia), a magię jako formę programowania lub hakowania tej rzeczywistości.

• Wszechświat jako informacja: Rzeczywistość jest postrzegana jako złożony przepływ danych, a świadomość jako interfejs do tego systemu.
• Byty jako dane: Inwokowane istoty (bóstwa, archetypy) są interpretowane jako specyficzne „programy”, „algorytmy”, „pakiety danych”, które niosą ze sobą określone funkcje, informacje lub wzorce zachowań.
• Inwokacja jako uruchomienie programu: Proces inwokacji polega na „załadowaniu” i „uruchomieniu” wybranego programu w systemie operacyjnym praktyka (jego umyśle/świadomości), co daje dostęp do funkcji tego programu (np. cech, wiedzy, umiejętności).
• Technomancja: Wykorzystuje technologię (komputery, internet, VR) jako narzędzia lub metafory w procesie magicznym. Inwokacja może być wspomagana przez cyfrowe reprezentacje, programy symulujące obecność bytu, czy wykorzystanie sieci jako medium do transmisji intencji lub kontaktu.

Ten paradygmat rezonuje szczególnie z osobami o technicznym lub naukowym zapleczu, oferując nowoczesny język do opisu zjawisk magicznych.

Inwokacja a ewokacja w Magii Chaosu

Rozróżnienie między inwokacją a ewokacją jest fundamentalne, choć w praktyce granice mogą się czasem zacierać. Podstawowa różnica leży w kierunku i celu przywołania:

Można to porównać do aktorstwa: inwokacja jest jak aktor metodyczny, który staje się postacią, czuje jej emocje i motywacje od wewnątrz. Ewokacja jest jak reżyser rozmawiający z aktorem, aby uzyskać od niego konkretną grę lub informację. W Magii Chaosu obie techniki są używane, ale inwokacja jest często postrzegana jako bardziej bezpośrednio transformująca dla samego praktyka.

Rodzaje inwokowanych bytów

Jedną z cech charakterystycznych Magii Chaosu jest jej eklektyzm i brak przywiązania do jednego, konkretnego panteonu czy systemu wierzeń. Zasada, że „wiara to tylko narzędzie” pozwala na inwokowanie niezwykle szerokiego spektrum „bytów”, w zależności od celu i osobistych preferencji magusa. Mogą to być:

• Tradycyjne bóstwa: Z dowolnego panteonu (np. greckiego, egipskiego, nordyckiego, hinduskiego, celtyckiego), wybierane ze względu na ich mityczne atrybuty.
• Archetypy: Uniwersalne wzorce psychologiczne (np. Wojownik, Mędrzec, Kochanek, Trickster) lub archetypy planetarne (np. energie Marsa, Wenus, Merkurego).
• Duchy i żywiołaki: Siły natury, duchy miejsc, istoty związane z żywiołami.
• Postacie fikcyjne: Bohaterowie z literatury, komiksów, filmów czy gier, traktowani jako współczesne archetypy lub egregory (np. Superman jako symbol siły i prawości, Cthulhu jako reprezentacja kosmicznej grozy i niepoznawalnego lub stosowana przeze mnie praca z postacią Kratosa z gry video God of War 3).
• Koncepcje: Idee takie jak Śmierć, Miłość, Sprawiedliwość, Wiedza, Chaos, traktowane jako aktywne siły.
• Własne kreacje: Servitory lub myślokształty stworzone przez samego praktyka do specyficznych zadań, które następnie mogą być inwokowane dla wzmocnienia ich działania lub integracji ich funkcji.

Ta elastyczność wynika z przekonania, że skuteczność inwokacji zależy bardziej od zdolności praktyka do wejścia w stan gnozy i siły jego intencji, niż od „obiektywnej prawdziwości” inwokowanego bytu. Wybór bytu jest kwestią rezonansu, symboliki i pragmatycznej użyteczności dla osiągnięcia zamierzonego celu.